Dit is 1 van de zeldzame schilderijen waarbij ik er geen doekjes om wind

Meestal krijg je bij mij smoothly atmospheric. Zodat ‘t prettig binnenkomt.

Maar deze is gewoon stoer en straight. Van A naar B en hoppakee. 

Hoewel potentiële kopers dit doek bijna altijd als extra optie op zicht willen – want ze is toch aantrekkelijk in haar zeggingskracht -!komt zij nooit door ‘de keuring heen’. Ze is de meest treffende, maar past volgens hen niet in het interieur. Hoewel ik zelf een hekel heb aan ‘moeten passen in een interieur’ ( ik zou denken: pas dan t interieur aan), is het toch een interessant en herkenbaar gegeven. 

Wat nou als je super de moeite waard bent, maar in de omgeving niet lekker vloeit? Je lijkt uitverkoren en toch hoor je er niet bij en is marginaler gewenst. Welk spoor kies je dan? 

Deze week sprak ik een jonge vrouw van 20 met zo’n verhaal. Geweldige potentie, maar te krachtig, te slim en te mooi. En ook depressief en verbannen. Ik schrok me een hoedje, auw, auw, auw. 

Lang verhaal kort: Ze komt er – want marginaal is geen optie – maar het is een solitair proces om uit de krabbenmand omhoog te klimmen. De patriarchale imborst heeft onbewust nog zo een sterke invloed. 

Ik stut, steun en sterk haar om dat wat er is te laten floreren i.p.v. imploderen. En tuurlijk komt alles ergens goed. Net als de titel van het schilderij ‘Promises’ (80x120cm) vertelt: Vroeg of laat ……